W roku dwa tysiące dwa – w setną rocznicę powstania Ochotniczej Straży Pożarnej w Biłgoraju, w jubileusz trzydziesto -lecia utworzenia Zawodowej Straży Pożarnej w Biłgoraju i jubileusz dziesięcio -lecia istnienia i działalności Państwowej Straży Pożarnej w Biłgoraju – podjęto się spisania kroniki wydarzeń i istotnych faktów z działalności zawodowej straży pożarnej w Biłgoraju.

Inspiracją w realizacji tego zadania stała się istniejąca kronika Ochotniczej Straży Pożarnej w Biłgoraju  z 1962 r. Lektura tego „Rysu historycznego rozwoju i działalności OSP w Biłgoraju” nie tylko uzmysławia dorobek i wiekową tradycję jednostki, ale potwierdza myśl, że „wiedza i świadomość historyczna przekazywana z pokolenia na pokolenie pozwala na wykorzystywanie doświadczeń przeszłości do kształtowania przyszłości”.

Dlatego realizując powyższe motto zakładamy i będziemy prowadzić kronikę dziejów zawodowej straży pożarnej w Biłgoraju jako dokumentację historyczną jednostki i jednocześnie źródło dla rozwoju i doskonalenia służby pożarniczej.

Komendant

oraz funkcjonariusze

pełniący służbę w Komendzie Powiatowej

Państwowej Straży Pożarnej w Biłgoraju

Biłgoraj, sierpień 2002 r.

Wstęp historyczny

Na przełomie XIX i XX wieku w Biłgoraju, gdzie budownictwo drewniane stanowiło 93% domostw pożary wybuchały dosyć często. W dniu 28 maja 1872 r. miał miejsce zbiorowy pożar Biłgoraja podczas którego spłonęło 156 domów i zginęło 7 osób. Kolejny, który wybuchł 3 lata później, strawił 20 budynków mieszkalnych. Skala strat dla miasta była znaczna bowiem w 1888 r. powstał plan regulacji Biłgoraja przed pożarem, który m.in. wprowadził zakaz budowy budynków drewnianych w mieście – a jedynie na peryferiach i to z zachowaniem odpowiednich odległości, poszerzenie wąskich ulic kosztem placów prywatnych, utrzymywanie stałych nocnych stróży oraz  nabycie sikawki żelaznej jako doposażenia posiadanego sprzętu przeciwpożarowego. Brak jednak w tym okresie straży ogniowej utrudniał akcje ratunkową. Wprawdzie wszyscy mieszkańcy miasta na wypadek pożaru mieli obowiązek przybyć na miejsce i odnotować swój udział w gaszeniu ognia poprzez włożenie numeru do specjalnej skrzyni na kołach zwanej „karą” – jednakże sposób ten nie gwarantował skutecznej ochrony przed ogniem.

Za historyczną datę powstania pierwszych struktur pożarniczych w Biłgoraju tj. Ochotniczej Straży Ogniowej uważa się jak podaje kronika OSP rok 1902. Udokumentowaną datę utworzenia Towarzystwa Ochotniczej Straży Ogniowej w Biłgoraju wskazuje pismo Gubernatora Lubelskiego z 1903 r. zatwierdzające jego statut. (AGAD GGW sygn.102882).

Tak więc, zachowane pisemne ślady jak najbardziej potwierdzają stuletnią historię Ochotniczej Straży Pożarnej w Biłgoraju,  jednostki – w której wyrastali i zdobywali wiedzę późniejsi, pierwsi zawodowi strażacy – której dziejów, choćby skrótowo nie sposób pominąć w  kronice poświęconej straży pożarnej zawodowej w Biłgoraju.

Najistotniejsze daty i fakty z dziejów Ochotniczej Straży Pożarnej w Biłgoraju:

• 1902 r. – powstanie Ochotniczej Straży Ogniowej w Biłgoraju. Jan Głogowski – naczelnik. Pierwszą siedzibą OSP była szopa mieszcząca się na Rynku na zapleczu budynku magistrackiego.
• 1904 r. – założenie orkiestry strażackiej, która istniała do 1939 r., a po wojnie od dnia 04.1945 r.  reaktywowana,
• 1905 r. – uzyskanie z Magistratu jednolitych mundurów wykonanych z samodziału wraz z pasami strażackimi tzw. gurtami,
• 1905 r. – wybudowanie wspinalni w parku miejskim jako pierwszego obiektu szkoleniowego Ochotniczej Straży Ogniowej,
• 1914 r. – przystąpiono do budowy remizy strażackiej, jednak nie zrealizowano jej,
• 1915 r. – wywiezienie wielu czynnych działaczy OSP w głąb Rosji,
• 1919 r. – kurs szkoleniowy strażaków prowadzony przez płk. poż. J. Tuliszkowskiego,
• 1923 r., 1926 r. – powstaje przy OSP zespół teatralny i chór, a także sekcja piłki siatkowej i nożnej,
• 1924 r. – otrzymanie od społeczeństwa biłgorajskiego sztandaru,
• 1931 r. – powstaje kino „Wiedza” na 150 miejsc, od 1.04.1934 r. jako dźwiękowe,
• 1931 r. – zakup pierwszej motopompy spalinowej (za kwotę 4600 zł),
• 1934 r. – przy OSP powstaje drużyna samarytanek skupiająca 14 pań,
• 1935 r. – wybudowanie na Rynku drewnianej remizy strażackiej,
• 1936 r. – zakup pierwszego samochodu strażackiego (tzw. autopogotowie) marki „Praga” (za kwotę 7200 zł),
• 8÷16.09.1939 r. – bombardowania, pożar i bitwa o Biłgoraj; spłonęło ok. 1100 budynków; OSP nie funkcjonowała bowiem sprzęt ppoż. na rozkaz władz ewakuowano na wschodnie tereny w okolice Hrubieszowa, gdzie uległ w wyniku działań wojennych zniszczeniu,
• 1940 ÷ 1944 r. – okupanci utrzymywali OSP do której przynależność była przymusowa; na prowizoryczna remizę wyznaczyli szopę na ul. 3-go Maja; zapewnili podstawowy sprzęt ppoż. w postaci samochodu strażackiego i motopompy, jednak wycofując się w dniu 22 lipca 1944 r. cały sprzęt zabrali ze sobą,
• 10.1944 r. – I powojenne zebranie reaktywujące Ochotniczą Straż Pożarną w Biłgoraju; prezesem wybrano Kazimierza Głogowskiego, naczelnikiem – Wincentego Słomskiego; siedziba OSP – remiza na ul. 3-go Maja;
• 03.1945 r. – zatrudnienie przez zarząd OSP Władysława Bolesława Surmę jako mechanika do obsługi i remontu motopomp
• 06.1948 r. – pozyskanie samochodu strażackiego marki „Fordson”
• 1952 r., 1959 r. , 1962 r. – pozyskanie kolejnych wozów bojowych: Star 20, Star 21, Star 25,
• 1953 r. – rozpoczęcie budowy remizy strażackiej u zbiegu ulic obecnie Nadstawnej i Lubelskiej, jednakże budowy tej nigdy nie ukończono, a plany zarzucono,
• 1960 r. – rozpoczęto budowę Powiatowego Ośrodka Szkoleniowego Straży Pożarnych stanowiącego równocześnie remizę OSP Biłgoraj na ul. Dąbrowskiego, który 21 październiku 1962 r. oddano do użytku,
• 1962 r. – OSP Biłgoraj otrzymuje sztandar,
• 1999 r. – zebranie reaktywujące Ochotniczą Straż Pożarną w Biłgoraju i jej powstanie jako jednostki specjalistycznej w zakresie ratownictwa wodno – ekologicznego (RWiE),
• 04.2001 r. – włączenie OSP RWiE w Biłgoraju do Krajowego Systemu Ratowniczo – Gaśniczego,
• VII/VIII.2001 r. – czynny udział członków OSP RWiE Biłgoraj w akacji przeciwpowodziowej na terenie powiatu Opole Lub. (umacnianie wałów na Wiśle),
• 2005 r. – zakup nowego samochodu SLRW Ford Transit,
• 2016 r. – zakup nowej łodzi Whaly 435,
• 2018 r. – pozyskanie używanego SRW Steyer (r. prod. 1987 r.) z HDS

Straż Pożarna  – zawodowa w Biłgoraju (do 1972 r.)

Pierwsze zalążki struktur straży pożarnej – zawodowej  w Biłgoraju (rozumianej jako etatowej), a właściwie  tylko stanowisko pracy zajmujące się wyłącznie ochroną przeciwpożarową powstało w Starostwie Powiatowym (najprawdopodobnie ok. 1933 r.) – był to Powiatowy Instruktor Straży.

Nazewnictwo pochodziło z uchwały Głównego Związku Straży Pożarnych RP (powołanego w 1921 r. jako pierwsza ogólnopolska organizacja zrzeszająca straże pożarne ochotnicze, prywatne, przymusowe i zawodowe) z 1926 r. która w celu zapewnienia fachowego korpusu inspekcyjno – instruktażowego zawodowych pożarników wprowadziła dla nich stopnie służbowe, w tym m.in. instruktora straży.

W owym czasie istniała już instytucja powiatowa o podobnym zakresie działalności tj. Okręgowy Związek Straży Pożarnych – skupiający OSP z terenu powiatu (np. w 1927 r. – 22 OSP) – należący do Głównego Związku Straży Pożarnych RP i podporządkowany Wojewódzkiemu Związkowi Straży Pożarnej w Lublinie,  to jednak nowo utworzony organ miał za zadanie nadzorować i dbać o sprawy pożarowe z ramienia władzy państwowej.

W momencie wybuchu II Wojny Światowej stanowisko Powiatowego Instruktora Straży zajmował Piotr Hałaniewicz. Postać ta i związane z nią wydarzenia stanowią mało chlubną kartę w dziejach straży pożarnej w Biłgoraju. Zarządzona przez niego w dniu 10.09.1939 r. ewakuacja sprzętu przeciwpożarowego z Biłgoraja doprowadziła do jego całkowitej utraty. Gdy w1940 r. Niemcy utworzyli w Biłgoraju straż pożarną przymusową i wyposażyli ją w sprzęt ( w tym samochód „Mercedes-Benz” i motopompę „Rieba”) sytuacja powtórzyła się. Wg. pisma Naczelnika OSP Biłgoraj druha Wincentego Słomskiego z dnia 9.10.1944 r. wyglądało to tak: „ w dniu 22 lipca br. (tj. 1944 r.) te same osoby, które w roku 1939 r. przyczyniły się do zaprzepaszczenia samochodu i motopompy – obecnie, w czasie ucieczki Niemców, wbrew woli czynnych członków tut. straży przemocą zabrały samochód  wraz z nową motopompą – uchodząc z tym najwartościowszym sprzętem wspólnie z okupantem (naczelnik OSP Biłgoraj – Sergiusz Pawłow i Powiatowy Instruktor Straży – Piotr Hałaniewicz – Ukraińcy)”

Po tej niechlubnej ucieczce poprzednika, stanowisko Inspektora Straży już po wyzwoleniu Biłgoraja objął Antoni Łazorko. W niedługim czasie, bo od 1.03.1945 r. uległa zmianie nazwa stanowiska na „Powiatowy Komendant Straży Pożarnych” i od tej daty należy szeregować następujących po sobie szefów straży pożarnej – zawodowej w Biłgoraju – Komendantów.

Pierwszy Powiatowy Komendant Straży Pożarnych w Biłgoraju – Antoni Łazorko starał się przede wszystkim uzupełnić braki sprzętowe w rozpoczynających na nowo działalność jednostkach OSP na terenie powiatu. Brakowało dosłownie wszystkiego: węży strażackich, ubrań, drabin, hełmów, pasów bojowych, a przede wszystkim motopomp i pojazdów bojowych. W wyniku tych starań i zabiegów udało się pozyskać do 1950 r.:

• 06.1948 r. samochód specjalny marki „FORDSON”,
• 04.1949 r. motopompę „Hydra”,
• 05.1949 r. motopompę „Scammell”, które przekazano do użytkowania miejscowej jednostce straży pożarnej – OSP Biłgoraj.

Powyższy sprzęt wymagał stałej obsługi i fachowej konserwacji. W tym celu przydzielono pierwsze strażackie etaty z przydziałem w Posterunku Zawodowym przy OSP Biłgoraj. Jako pierwszego zatrudniono w nim dotychczasowego kierowcę-mechanika z OSP Biłgoraj Władysława Surmę. Tak więc z dniem 1 marca 1948 r. stał się on pierwszym zawodowym szoferem straży pożarnej w Biłgoraju. Siedzibę Postarunku stanowiła cały czas drewniana remiza OSP na ul. 3 – go Maja..

Nowopowstała – na podstawie ustawy z 1950 r. o ochronie przeciwpożarowej i jej organizacji (Dz.U. Nr 6, poz. 51) – Powiatowa Komenda Straży Pożarnych w Biłgoraju działała przy Prezydium Powiatowej Rady Narodowej (PPRN) i podlegała pod względem fachowym Komendzie Wojewódzkiej Straży Pożarnych w Lublinie, a właściwie Komendantowi Wojewódzkiemu – wówczas ppłk. Mieczysławowi Stylskiemu – dotychczasowemu Inspektorowi Lubelskiego Okręgu Wojewódzkiego Związku Straży Pożarnych.

Do zakresu jej działania należały m.in. sprawy organizacji straży pożarnych i okręgowych pogotowi pożarniczych, zapobiegawczych akcji przeciwpożarowych, fachowego szkolenia w zakresie walki z pożarami oraz planowania potrzeb technicznych straży, w tym sprzętu, ekwipunku, narzędzi i taboru.

W kolejnych latach sprzętu przeciwpożarowego i pojazdów przybywało. Do1960 r.:

• 04.1951 r. pozyskano motopompę M-800 Leopolia PO-1,
• 05.1952 r. pozyskano motopompę M-800 DKW typ 1103,
• 04.1952 r. pozyskano drugi samochód bojowy gaśniczy z motopompą na wyposażeniu – Star 20 (GM8),
• 01.1954 r. pozyskano z demobilu autocysternę marki GMC,
• w 1959 r. zakupiono samochód bojowy Star 21,

Zwiększająca się z roku na rok liczba pożarów i związana z tym konieczność zapewnienia stałych kierowców do wyjazdów alarmowych i obsługi sprzętu powodowała sukcesywne zatrudnianie kolejnych. I tak w Powiatowej Komendzie Straży Pożarnych z przydziałem do Powiatowego Punktu Alarmowo – Dyspozycyjnego stale działającego przy OSP Biłgoraj zatrudnienie znaleźli: Stoczyński Stanisław (od 1.01.1953 r.), Blacha Jan (od 1.01.1957 r.), Myszak Zdzisław jako kierowcy i Oszajca Stanisław (od 1.08.1961 r.)– jako mechanik sprzętu. Kierowcy ci pełnili dyżur 24 godzinny, po którym następowała doba wolnego. Miejsce dyżuru stanowiła  remiza OSP na ul. 3- Maja, a wymieniony skład osobowy (Komendant, czterech kierowców i mechanik) tworzący kadrę PKSP funkcjonował prawie niezmiennie do 1962 r. Wyjazdy do pożarów odbywały się w ten sposób, że po odebraniu w Punkcie Alarmowo – Dyspozycyjnym (PAD) zgłoszenia o pożarze, alarmowano syreną członków OSP Biłgoraj (stanowiących załogę wozu bojowego), których następnie zabierano do samochodu kierowanego przez jednego z kierowców PKSP i alarmowo wyjeżdżano do pożaru. Z czasem przybywało etatów, zatrudniano kolejnych kierowców

W 1953 r. przystąpiono do budowy remizy strażackiej u zbiegu ulic obecnie Nadstawnej i Lubelskiej. Jednakże budowy tej nigdy na dobrze nie rozpoczęto a plany zarzucono. Powiatowa Komenda Straży Pożarnych od 1959 r. funkcjonowała jako jeden z referatów Wydziału Spraw Wewnętrznych PPRN.

W 1960 r. rozpoczęto budowę strażnicy na ul. Dąbrowskiego 10. Prace w dużej części były wykonywane w ramach „czynu ludowego”. Po dwuletnim okresie budowy w dniu 21.10.1962 r. oddano do użytku strażaków nową murowaną remizę. Powstała ona jako Powiatowy Ośrodek Szkolenia Straży. Budynek o powierzchni 540 m² posiadał cztery boksy garażowe, część socjalną z sypialniami, kotłownię węglową, a zwieńczony był wieżą obserwacyjną. Budynek ten służył strażakom do 2004 r.

Wprowadzone w życie nowe przepisy prawne (ustawa o ochronie przeciwpożarowej z 13.04.1960 r. (Dz.U. Nr 20, poz.120)) powierzyła Powiatowym Komendom Straży Pożarnych pełne kierowanie pod względem fachowym całokształtem spraw ochrony przeciwpożarowej oraz nadzór nad wszystkimi organami i strażami na obszarze swego działania. Rozszerzony w ten sposób zakres działalności spowodował konieczność zwiększenia kadry osobowej. Oprócz funkcji Komendanta i kierowców – mechaników z PAD powstały etaty na których zatrudniano nowych pracowników, a tych, z pośród nich, którzy posiadali wymagane kwalifikacje do zawodowej służby w pożarnictwie mianowano wkrótce w poczet Korpusu Technicznego Pożarnictwa i nadawano stopnie służbowe.

W 1969 r. Powiatowa Komenda Straży Pożarnych w Biłgoraju posiadała już 15 etatów strażackich i pełnili w niej służbę nw. strażacy:

Statystyka prowadzonych działań przez ówczesną straż wskazuje jednoznacznie, że polegały one jedynie na gaszeniu pożarów, których liczba  systematycznie rosła. W 1968 r. strażacy Powiatowej Komendy SP wspólnie z druhami z OSP Biłgoraj gasili 47 pożarów, podczas których uległo spaleniu 57 budynków, a  w następnym roku odpowiednio 54 pożary – 106 budynków.

Do 1972 r. strażacy biłgorajscy posiadali na wyposażeniu m.in. nw. pojazdy:

Zawodowa Straż Pożarna w Biłgoraju (1972 –1991)

Inicjatywa powołania zawodowej straży pożarnej w Biłgoraju zrodziła się już w 1966 r. Ówczesne Prezydium Miejskiej Rady Narodowej tak uzasadniało potrzebę powstania „przynajmniej dwóch sekcji straży zawodowej”: „…stan osobowy Ochotniczej Straży Pożarnej w Biłgoraju jest bardzo znikomy, który niejednokrotnie w czasie potrzeby ratowania mienia społecznego czy też państwowego nie zabezpiecza w pełni obsługi istniejących urządzeń, którymi dysponuje jednostka. Zachodzi pytanie dlaczego tak jest? Otóż w naszej OSP znajdują się ludzie, którzy w tej organizacji pracują od 30 lat. Są to ludzie starsi, niedołężni, którzy nie dają pełnej gwarancji w wykonywaniu zadań postawionych przed pożarnictwem. Od kilkunastu lat obserwuje się brak naboru młodzieży w szeregi OSP co stwarza wielkie niebezpieczeństwo samego dalszego istnienia tej jednostki. Próba powołania obowiązkowej straży pożarnej przeprowadzona przez tut. prezydium nie odniosła pożądanego efektu…”.  W grudniu 1971 r. Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Biłgoraju wystosowało do Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej i Wojewódzkiej Komendy Straży Pożarnych w Lublinie „usilną prośbę o jak najrychlejsze poczynienie starań celem powołania jednostki zawodowej straży pożarnej w Biłgoraju”. Konieczność powołania zawodowej jednostki straży pożarnej uzasadniono „…a) Miasto Biłgoraj liczy obecnie 14803 mieszkańców i z każdym rokiem stan ilościowy będzie się zwiększał ze względów na dalszą rozbudowę i budowę nowych zakładów produkcyjnych. Niezależnie od tego wokół Biłgoraja znajdują się wioski w których ludność liczy ok. 10 tys. mieszkańców, a w których to wioskach większość zabudowań jest wykonana z materiałów łatwo zapalnych (drzewo), co w konsekwencji stwarza niebezpieczeństwo pożarów w każdej porze roku; b) Miasto Biłgoraj w ostatnich latach bardzo poważnie rozwinęło budownictwo nie tylko mieszkaniowe ale wybudowano wiele zakładów produkcyjnych branży o charakterze przemysłowym, w których do chwili obecnej istnieje zaledwie 2 sekcje strażackie zakładowe (Fabryka Mebli i Włosiankarska Spółdzielnia Pracy). Pozostałe zakłady i instytucje mające siedziby na terenie miasta w ilości 28 takich możliwości nie posiadają i w związku z tym mienie będące własnością skarbu państwa z każdym rokiem jest narażone na skutek słabej obsady personalnej Ochotniczej Straży Pożarnej w Biłgoraju na niebezpieczeństwo zagrożenia pożarowego; c) Jednostka OSP w Biłgoraju posiada nowoczesny sprzęt w postaci samochodów oraz jest bardzo dobrze zaopatrzony w inny sprzęt ppoż., na który skarb państwa poniósł poważne zakłady finansowe. OSP w Biłgoraju przy pomocy skarbu państwa i miejscowych władz otrzymała nowoczesna strażnicę w której to znajdują się: garaże na samochody, część administracyjna, 2 duże sale wykładowe, pomieszczenia sypialne, salę o pełnym wyposażeniu w aparaturę radionadawczą i odbiorczą oraz inne pomieszczenia potrzebne do prowadzenia tego typu działalności”.

Uchwałą Nr 85/408/72 Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Biłgoraju z dnia 11 kwietnia 1972 r. postanawia „… powołać z dniem 1.04.1972 r. Zawodową Straż Pożarną w Biłgoraju w sile 1 sekcji na zmianie służbowej i docelowym zatrudnieniu 9 osób na każdej (z dwóch) zmianie służbowej”.

Jako rejon działania ustalono: miasto Biłgoraj oraz w odległości do 10 km od granic miasta, a wyposażenie ustalono na poziomie: 3 samochody gaśnicze, 1 samochód wężowy, 4 tys mb węża tłocznego W-75 oraz 1,2 tys mb węża tłocznego W-52. Uchwała stwierdzała ponadto, że wskaźniki etatowe i finansowe zostaną ustalone przez Wojewódzką Komendę Straży Pożarnych w Lublinie. Ówczesny Wojewódzki Komendant Straży Pożarnych w Lublinie płk poż. inż. Tadeusz Strzelecki przyznał 27 etatów osobowych, w tym 18 etatów dla Zawodowej Straży Pożarnej, a 9 dla Komendy. Komendant Główny Straży Pożarnych (wówczas Z. Jarosz) zaliczył Zawodową Straż Pożarną w Biłgoraju do IV kategorii.

W 1972 r. dobudowano budynek magazynowy o powierzchni 467 m2 usytuowany na placu Komendy przy „targowicy” prostopadle do ul. Dąbrowskiego.

Wykaz członków Korpusu Technicznego Pożarnictwa zatrudnionych w Powiatowej Komendzie Straży Pożarnych i Zawodowej Straży Pożarnej w Biłgoraju wg. stanu na dzień 19.09.1973 r. przedstawiał się następująco:

Od 1.06.1975 r.  w związku ze zmianami w podziale administracyjnym kraju, utworzeniem 49 województw i likwidacją powiatów nastąpiły zmiany w strukturze organizacyjnej ochrony przeciwpożarowej. W ustawie o ochronie przeciwpożarowej z czerwca 1975 r. ustanowiono w miejsce likwidowanych powiatów komendy rejonowe, a także przewidziano, ze w miastach, w których miała siedzibę komenda rejonowa, powinna być powołana zawodowa straż pożarna. Zmiany podziału administracyjnego spowodowały, ze z jednego województwa lubelskiego powstały cztery nowe województwa. Biłgoraj znalazł się w województwie zamojski, a Komenda Rejonowa Straży Pożarnych w Biłgoraju znalazła się pod nadzorem Komendy Wojewódzkiej Straży Pożarnych w Zamościu.

W 1984 r. powiększono strażnicę poprzez dobudowanie dwupoziomowego budynku m.in. z 4 boksami garażowymi, pomieszczeniami biurowymi, świetlicą o powierzchni łącznej 843 m². W 1985 r. wybudowano również budynek tzw. magazyn paliwowy w centralnej części placu Komendy o pow. 72 m² (w 2004 r. budynek ten został przekazany w użytkowanie reaktywowanej w 1999 r. OSP RWiE w Biłgoraju).

Przybywało sprzętu, pojazdów gaśniczych, a także strażaków.

Pojazdy eksploatowane w straży pożarnej w Biłgoraju w latach 1972 – 1991

Ściśle współpracowano z jednostkami Ochotniczych Straży Pożarnych rejonu biłgorajskiego bez których niejednokrotnie akcje gaśnicze były by nieskuteczne. W okresie od 1.01.1977 do 31.12.1990 kierowcy z jednostek OSP byli na etatach Komendy. Prowadzone działania prewencyjne ograniczały powstanie pożarów.

Działalność Zawodowej Straży Pożarnej w Biłgoraju od 1972 r. do lat dziewięćdziesiątych charakteryzuje się ponad pięciokrotnym wzrostem ilości interwencji, udziałem strażaków w ponad dwóch tysiącach akcji w tym m.in.: gaszenie pożaru Fabryki Mebli w Biłgoraju, Zakładów Tłuszczowych w Bodaczowie, biłgorajskiej sali kinowej i zakładów dziewiarskich MEWA, a także 15 ha lasu w Nadleśnictwie Józefów, kościoła w Giełczwi, 15 budynków gospodarczych w Andrzejówce.

Statystyka interwencji Zawodowej Straży Pożarnej w Biłgoraju:

Państwowa Straż Pożarna w Biłgoraju (od 1992)

Dynamiczne zmiany zachodzące w pożarnictwie i ochronie przeciwpożarowej w latach 70 i 80 XX wieku dotyczące w szczególności nauki, postępu technicznego, budowy strażnic, wyposażenia technicznego, wiedzy strażaków powodowały konieczność reorganizacji służby i dostosowania jej do aktualnych warunków i potrzeb. „W obliczu transformacji społeczeństwa i gospodarki państwa, wobec oczekiwań społecznych zachodziła potrzeba rozszerzenia zadań ratowniczych dla naszej służby, stworzenia profesjonalnej dobrze wyposażonej, zorganizowanej i godziwie wynagradzanej formacji pożarniczej” – słowa  gen. bryg. Feliksa Deli.

Ustawą z dnia 24 sierpnia 1991 r. (j.t. Dz. U. z 2020 r. Nr 1123) została powołana Państwowa Straż Pożarna, jako zawodowa, umundurowana i wyposażona w specjalistyczny sprzęt formacja przeznaczona do walki z pożarami, klęskami żywiołowymi i innymi miejscowymi zagrożeniami.

Statystyka interwencji Komendy Rejonowej Państwowej Straży Pożarnej w Biłgoraju:

Statystyka interwencji Komendy Powiatowej Państwowej Straży Pożarnej w Biłgoraju:

Komendanci straży pożarnej (zawodowej) w Biłgoraju: